Maar bij elke rol is er een nieuw aspect. Waar is de mogelijkheid om mijn grens te verleggen, welke kant van een personage moet naar voren gebracht worden, waar vind ik die in mijzelf?
Dat blijft een mooie zoektocht.
Ook hou ik van de spanning die er ontstaat als je op moet, als de camera gaat draaien, als het van mij afhangt. Zet mij maar daar neer, op dat toneel, in die spotlight, op die set, waar het er echt om spant. Tegelijkertijd mag je als acteur nooit vergeten dat je een deel van het geheel bent. De samenwerking met anderen, de cast, de crew, de regisseur, die is het belangrijkst. Daarbinnen mag je alles geven.

Ook bij tv-optredens is dat mijn leidraad. Expeditie Robinson was een prachtige uitdaging en belevenis, maar ook een kans om mijn vakkennis in te zetten in een spannend, levensecht spel, met voortdurend camera’s op je gericht. Bovendien een manier om mezelf te laten zien aan een groot pubkliek zoals ik dat nog nooit gedaan had.

Mijn andere beroep is communicatie trainer. 
Ik geniet van het werken met mensen, proberen inzichten en handvatten te geven om beter te functioneren in deze tijd die steeds hogere eisen stelt aan communicatie skills. Dat vraagt om reflectie en onderzoek naar wat je kwaliteiten en valkuilen zijn, maar ook om praktische oefening. Gewoon een nieuwe manier uitproberen. En als dat lukt, als mijn deelnemers in de praktijk opbloeien, zelf ‘in de spotlight’ staan en zich beter kunnen uiten, dat is een groot genoegen.

Wat deze twee werelden verbindt is ‘instrument zijn’. Zoals een muzikant een gitaar, piano, viool heeft, zo hebben wij onszelf. Zodra je merkt dat je in staat bent om dat enigszins goed te laten klinken, zoals jij dat wil, zoals dat bij jou hoort, voor het doel waar jij je voor in wilt zetten, dan verandert er zoveel. Onrust verdwijnt, er is meer overzicht, en er is meer humor.
En je zou zo maar iets goeds kunnen bijdragen aan de wereld.